Kies jouw gelegenheid

Ik ontwerp persoonlijke kaarten voor iedereen en bied hiermee steun aan sterrenouders die een kind verliezen.

Geboorte

More info

Sterrenouders

More info

Huwelijk

More info

Andere gelegenheden

More info

Volg ons op Instagram voor meer voorbeelden

✨Odette✨

Op de 12 weken echo zag alles er goed uit. « We kregen al onze punten » zei de gynaecoloog. De NIPT-test leek nog maar een formaliteit. We hebben al 2 dochtertjes rondlopen en ik was al van bij de positieve zwangerschapstest aan het fantaseren over hoe we hen konden vertellen dat ze er een broertje of zusje bijkregen. Het resultaat van de NIPT liet nog even op zich wachten, maar wij konden niet meer wachten om het de meisjes te vertellen.

Maandagavond kreeg ik telefoon van een onbekend nummer: een collega van mijn gynaecoloog gezien die laatste met vakantie was. Ze vertelde mij onomwonden dat de test afwijkend bleek voor trisomie 21 en of ik de volgende dag naar haar praktijk kon komen. Totaal verbouwereerd kreeg ik de dag erop te horen wat dit precies betekent. Dat er nog een kans was dat het de placenta en niet de baby is die trisomie 21 heeft. Dat er een punctie moet ingepland worden om hier uitsluitsel over de geven. Dat we de zwangerschap kunnen afbreken als de baby trisomie 21 blijkt te hebben,... Heel veel info, heel weinig vragen van mij uit. Het is waar wat ze zeggen over een slecht nieuws gesprek: ik werd overspoeld door emoties en kon maar weinig zinnigs uitbrengen.

De punctie kon pas 2 weken later ingepland worden. Iets met mijn vliezen die nog onvoldoende vastgehecht waren. En nog eens een week later kregen we het resultaat te horen. Het was wel degelijk ons kindje, opnieuw een meisje want tot dan wisten we het geslacht niet. Hoewel mijn man en ik de afgelopen weken rationeel probeerden te blijven en ons voorbereid hadden op dit slecht nieuws, sloeg het toch in als een bom. We waren het er van bij het begin (nog voor we kinderen hadden) over eens dat we de zwangerschap zouden afbreken wanneer ons kindje een beperking zou blijken te hebben. En toch, ondertussen was ik al 17 weken zwanger, paste ik niet meer in mijn broeken en begon ik ons meisje te voelen. Zoals bij iedere zwangere ouder was ook ons toekomstplaatje al gemaakt. Slik. 
Later die week ben ik bevallen van ons Odetje. Zo klein, maar zo volmaakt, alles erop en eraan.
✨Odette✨ Op de 12 weken echo zag alles er goed uit. « We kregen al onze punten » zei de gynaecoloog. De NIPT-test leek nog maar een formaliteit. We hebben al 2 dochtertjes rondlopen en ik was al van bij de positieve zwangerschapstest aan het fantaseren over hoe we hen konden vertellen dat ze er een broertje of zusje bijkregen. Het resultaat van de NIPT liet nog even op zich wachten, maar wij konden niet meer wachten om het de meisjes te vertellen. Maandagavond kreeg ik telefoon van een onbekend nummer: een collega van mijn gynaecoloog gezien die laatste met vakantie was. Ze vertelde mij onomwonden dat de test afwijkend bleek voor trisomie 21 en of ik de volgende dag naar haar praktijk kon komen. Totaal verbouwereerd kreeg ik de dag erop te horen wat dit precies betekent. Dat er nog een kans was dat het de placenta en niet de baby is die trisomie 21 heeft. Dat er een punctie moet ingepland worden om hier uitsluitsel over de geven. Dat we de zwangerschap kunnen afbreken als de baby trisomie 21 blijkt te hebben,... Heel veel info, heel weinig vragen van mij uit. Het is waar wat ze zeggen over een slecht nieuws gesprek: ik werd overspoeld door emoties en kon maar weinig zinnigs uitbrengen. De punctie kon pas 2 weken later ingepland worden. Iets met mijn vliezen die nog onvoldoende vastgehecht waren. En nog eens een week later kregen we het resultaat te horen. Het was wel degelijk ons kindje, opnieuw een meisje want tot dan wisten we het geslacht niet. Hoewel mijn man en ik de afgelopen weken rationeel probeerden te blijven en ons voorbereid hadden op dit slecht nieuws, sloeg het toch in als een bom. We waren het er van bij het begin (nog voor we kinderen hadden) over eens dat we de zwangerschap zouden afbreken wanneer ons kindje een beperking zou blijken te hebben. En toch, ondertussen was ik al 17 weken zwanger, paste ik niet meer in mijn broeken en begon ik ons meisje te voelen. Zoals bij iedere zwangere ouder was ook ons toekomstplaatje al gemaakt. Slik.  Later die week ben ik bevallen van ons Odetje. Zo klein, maar zo volmaakt, alles erop en eraan.